St. Michel άφιλτρο

 Η παρακάτω τσιγαροκριτικη είναι απο τον φίλο του blog Πέπε.Αναδημοσιευω:

Τα St. Michel (Σαιν Μισέλ) είναι ένα τυπικά παραδοσιακό βελγικό τσιγάρο. Φαίνεται δε ότι είναι το κατεξοχήν παραδοσιακό τσιγάρο του Βελγίου, περισσότερο από άλλα της ίδιας κατηγορίας: εκείνο που συνδέεται με όλες τις μνήμες, τους θρύλους, τον παππού του κάθε Βέλγου, τη νοσταλγία του παρελθόντος.

Κάθε χώρα έχει έναν παραδοσιακό τοπικό τύπο χαρμανιών. Συνήθως τσιγάρα μ' αυτό το χαρμάνι βγαίνουν και λαϊκά και πολυτελή, και συνήθως -τουλάχιστον για τα λαϊκά- η βάση είναι τα εγχώρια καπνά, αφού ο καπνός καλλιεργείται σχεδόν παντού στη γη. Στην ίδια λοιπόν κατηγορία με τα Σαιν Μισέλ παραδοσιακά βέλγικα τσιγάρα είναι τα Μπάστος, τα Μπέλγκα κ.ά..

Το Σαιν Μισέλ άφιλτρο είναι κάπως ειδική περίπτωση. Ανήκει στις λαϊκές μάρκες, αλλά έχει χαρμάνι «με καπνά από είκοσι χώρες». Βασικά πρόκειται για σκούρο χαρμάνι, που θυμίζει τα γερμανικά Rothhandle (όσο βέβαια μπορώ να τα θυμηθώ από 15 ή 20 χρόνια). Είναι από τα ελάχιστα τσιγάρα που μπορώ να χαρακτηρίσω δυνατά, από τότε που ισχύουν τα ανώτατα όρια πίσσας και νικοτίνης. Πλούσια και χορταστική γεύση, στρογγυλή, αρκετά μεν πικάντικη αλλά σαφώς χωρίς την ιδιαίτερη αιχμηρότητα των γαλλικών σκούρων τσιγάρων. Για το άρωμά του ο RJ the smoker λέει ότι θυμίζει δέρμα. Εγώ δε φτάνω σε τόσο λεπτές διαπιστώσεις: το μόνο που έχω να πω είναι ότι μυρίζει καπνό και όχι χημεία (θα τα 'χει βέβαια τα πρόσθετά του αλλά όχι πεταμένα μες στη μέση), και μάλιστα καπνό ευχάριστο και ασυνήθιστο, για Έλληνα καπνιστή τουλάχιστον. Όχι όμως τόσο ασυνήθιστο ώστε να τρομάξει ή να ξενίσει τον απροετοίμαστο καπνιστή. Ομαλή, αρκετά αργή καύση, που φτάνει μέχρι και 7 λεπτά, δηλαδή πάρα πολύ για ένα άφιλτρο μήκους Κάμελ ή Άσσου σκέτου.

Τείνω προς το συμπέρασμα ότι όταν τα πολύ βαριά τσιγάρα χρειάστηκε να ελαφρύνουν λόγω της νέας νομοθεσίας, αυτό έγινε κατά πολύ μεγάλο ποσοστό αλλάζοντας το χαρτί. Στρίβοντας το περιεχόμενο ενός τσιγάρου Σαιν Μισέλ σε χαρτάκι στριφτού, βγήκε ένα πραγματικά πολύ βαρύ τσιγάρο (ανεκτό ωστόσο, όχι βίαιο), ανάλογο της φήμης που είχε παλιά η συγκεκριμένη μάρκα ως η πιο βαριά της χώρας.

Το Σαιν Μισέλ σκέτο είναι πολύ πιο εύγευστο και πιο γλυκόπιοτο από το Μπέλγκα φίλτρο, το μόνο άλλο τσιγάρο της ίδιας κατηγορίας που έχω δοκιμάσει. Γενικά είναι από τα καλύτερα τσιγάρα μη πολυτελείας που έχω καπνίσει: πιο του γούστου μου από κάθε αμέρικαν μπλεντ και βιρτζίνια, πιο αυθεντικό από τα ελληνικά «παραδοσιακά» τσιγάρα έτσι όπως έχουν γίνει σήμερα, με περισσότερη ουσία και λιγότερο σαματατζήδικη γεύση από τα Γκολουάζ και τα Ζιτάν (έτσι όπως έχουν γίνει σήμερα, επίσης). Το συνιστώ οπωσδήποτε σε όποιον καταλαβαίνει, διαβάζοντας, ότι έχει παρόμοια γούστα με τα δικά μου και σε κάθε φιλέρευνο και περιπετειώδη καπνιστή.

Πίσσα 10, νικοτίνη 0,7. Τιμή 6,40 ευρώ το εικοσιπεντάρι πακέτο (αρκετά νορμάλ για Βέλγιο, απαγορευτική βέβαια για μας).

Βλ. και κριτική από τον RJ the smoker: http://www.youtube.com/watch?v=ll-gSPsIMpQ, από το 8:00 λεπτό.

Επειδή πλέον στο Βέλγιο τα πακέτα είναι χάλια, επισυνάπτω μια φωτογραφία παλιότερου πακέτου από τον Zigsam. Επί της ουσίας ο σχεδιασμός είναι απαράλλακτος, απλώς η εικόνα του Αρχαγγέλου έχει συρρικνωθεί για να χωρέσουν όλα τα αντικαπνιστικά. Επισυνάπτω επίσης και τη φωτογραφία ενός τσιγάρου, πάλι από τον Zigsam, από το 1950. Σήμερα είναι ακριβώς το ίδιο, εκτός ότι λείπει η λέξη Βρυξέλλες.

Μερικά ιστορικά:

Το Σαιν Μισέλ, δημιουργία του Felicien Gosset (Φελισιέν Γκοσέ), έχει ιστορία που ανάγεται στο 1885. Εκείνη την εποχή τσιγάρα αγόραζαν μόνο οι εύποροι. Οι καπνιστές τσιγάρου των οικονομικά κατώτερων τάξεων έστριβαν. Ο Γκοσέ ήταν ο πρώτος στο Βέλγιο που συνέλαβε την ιδέα ενός έτοιμου τσιγάρου που να είναι προσιτό σε κάθε βαλάντιο. Συνδυάζοντας την καπνογνωσία του με ένα δαιμόνιο επιχειρηματικό ταλέντο, έφτιαξε ένα τσιγάρο που εξ αρχής ταυτίστηκε με το Βέλγιο (ο αρχάγγελος Μιχαήλ είναι σύμβολο οικείο σ' όλους τους Βρυξελιώτες) και απέκτησε σύντομα πρωτοφανή επιτυχία. Στην αρχή πουλιόταν χύμα. Από τη στιγμή που μπήκε σε πακέτο, η εμφάνισή του έχει μείνει σχεδόν αναλλοίωτη. Οι διαφημίσεις του αποτελούν πολιτισμικό κεφάλαιο για το Βέλγιο.

Η ακμάζουσα καπνοβιομηχανία παρέμεινε επί γενιές στους απογόνους Γκοσέ, οι οποίοι έμειναν πιστοί στην παράδοσή τους χωρίς να κλονιστούν από τις αλλαγές στα καπνιστικά ήθη. Όταν, λ.χ., το ανταγωνιστικό Μπέλγκα έβγαλε εκδοχή με φίλτρο το 1964, η εταιρεία Γκοσέ απάντησε με τσιγάρο φίλτρου άλλου σήματός της, αλλά κράτησε άφιλτρο το Σαιν Μισέλ μέχρι το 1975, ενώ παράλληλα έβγαζε κατόπιν αδείας τα Κάμελ στο Βέλγιο. Γενικά το Σαιν Μισέλ έβγαλε ελάχιστες παραλλαγές, με την αρχική, το μικρό άφιλτρο στο πράσινο πακέτο, να είναι πάντα η ναυαρχίδα.

Το 1982 η εταιρεία αγοράστηκε από την Reynolds, χωρίς να αλλάξουν πολλά στην πολιτική της για το Σαιν Μισέλ. Το 1992 η Reynolds όλη μαζί πέρασε στην Japan Tobacco. Μόνο γύρω στο 2010 βγήκαν τα νέα Σαιν Μισέλ με αμερικάνικο χαρμάνι σε σκληρό κινγκ σάιζ πακέτο, σα να λέμε τα αντίστοιχα Άσσος Ιντερνάσιοναλ / Γκολουάζ Μπλοντ κλπ., ενώ τα δύο παλιά Σαιν Μισέλ, φίλτρο και άφιλτρο στο μικρό μαλακό πράσινο πακέτο, φαίνεται να διατηρήθηκαν πολύ πιο αναλλοίωτα απ' ό,τι τα αντίστοιχα δικά μας (σπασμένα με πολύ Βιρτζίνια που κάνει το ανατολικό ημιανατολκιό). Βέβαια δεν το είχα καπνίσει και πιο παλά για να ξέρω, ούτε φαντάζομαι ότι τα 19,8 mg πίσσας και 1,5 νικοτίνης του 1970 έπεσαν στο μισό χωρίς καμία αλλαγή στο χαρμάνι, αλλά το Σαιν Μισέλ βγάζει ένα άρωμα και μια γεύση αυθεντικότητας και παλιακότητας. 

Σήμερα βέβαια οι πωλήσεις του είναι πεσμένες και θεωρείται κάτι σαν καλτ.

Πηγή: http://jeannicot.org/maj-17052010/livre.st.michel.pdf