Nat Sherman Cigarettellos

 Aπο τον φιλο του blog Πέπε,ελαβα την παρακατω τσιγαροκριτικη για τα Nat Sherman Cigarettellos.Την δημοσιευω αυτουσια:

Nat Sherman Cigaretellos

Ο Νατ Σέρμαν, και οι απόγονοί του που κρατάνε σήμερα την εταιρεία, ασχολούνται με την κατασκευή των καλύτερων τσιγάρων στον κόσμο. Φυσικά «το» καλύτερο στον κόσμο είναι πολύ σχετική έννοια· τον ίδιο τίτλο άλλωστε διεκδικούν επαξίως κι άλλες εταιρείες. Πάντως προσωπικά μπορώ να καταθέσω ότι οι απόγονοι του Νατ Σέρμαν έχουν βγάλει τα καλύτερα τσιγάρα που έχω καπνίσει.

Όπως συμβαίνει συχνά με τα είδη υπερπολυτελείας, δεν ακολουθούν τα καθιερωμένα στάνταρ κατηγοριοποίησης. Έτσι το Nat Sherman Cigaretello δεν είναι ούτε κλασικό άφιλτρο, ούτε κιγκσάιζ, ούτε κατοστάρι· είναι ένα τσιγάρο με δικό του μέγεθος, που η εταιρεία ονομάζει queen size: χωρίς φίλτρο, μήκος 101 χιλιοστά, πάχος μια ιδέα μικρότερο από το κλασικό αλλά όχι σλιμ.

Η ονομασία cigaretello, δηλαδή κάτι που είναι μεταξύ cigarette (τσιγάρου) και cigarillo (πουρακίου), είναι πολύ εύστοχη. Τυπικά είναι βέβαια τσιγάρο· όμως η διαδικασία του καπνίσματός του παραπέμπει αρκετά σε πουράκι. Είναι ένα μακράς διάρκειας κάπνισμα, που μπορεί να φτάσει από μίνιμουμ 11-12 λεπτά αν καπνίζεις μανιωδώς, κατά μέσον όρο γύρω στα 15 με νορμάλ ρυθμούς, μέχρι και 20 λεπτά πιο χαλαρά, με την ποιότητα της γεύσης να εξελίσσεται καθ’ οδόν. Και η ίδια η γεύση παραπέμπει σε πούρο· πιθανόν να περιέχει (και;) καπνά πούρου, αλλά δεν είμαι σε θέση να το βεβαιώσω. Το πακέτο δεν αναφέρει κάτι σχετικά. Και βέβαια η παραπομπή σε πουράκι ενισχύεται και από την εμφάνιση, με το σκούρο καφέ τσιγαρόχαρτο, όπου η μάρκα είναι τυπωμένη με αχνά ασημένια γράμματα που δε φαίνονται αν δεν τα ψάξεις.

Είναι αναμφισβήτητα βαρύ, αλλά ούτε κατά διάνοιαν στούκας. Ολοστρόγγυλη, μεστή γεύση, ελαφρώς γλυκειά, που σέβεται πιστεύω ακόμη και τα λαιμά των πιο λάιτ καπνιστών (το δοκίμασε και φίλος που δεν καπνίζει ολωσδιόλου και δεν είχε πρόβλημα). Καταπληκτικό άρωμα που γεμίζει το χώρο δημιουργώντας ατμόσφαιρα ήρεμης πολυτέλειας. Θεωρώ ότι η ιδανική στιγμή να καπνιστεί είναι μετά από ένα καλό δείπνο, αφού έχουμε σηκωθεί από το τραπέζι και έχουμε μεταφερθεί στο σαλόνι για τον καφέ ή το κονιάκ. Δείπνο και όχι γεύμα, γιατί μόνο το βράδυ η ροή του χρόνου ευνοεί τέτοιες απολαύσεις. Του αξίζει οπωσδήποτε να καπνιστεί σε καθαρό τασάκι. Τώρα θα μου πεις, τι αμπελοφιλοσοφίες είναι αυτές; Κι όμως, αυτό το τσιγάρο σού επιβάλλει τον σεβασμό.

Είναι λίγο λυπηρή η στιγμή που πρέπει να το σβήσεις. Στραπατσάροντας τη γόπα και την τελευταία κάφτρα κάνεις μια βάρβαρη κίνηση, και θ’ ακούσεις τη γόπα να παραπονείται με άσχημους καπνούς και με αντίσταση στο ζούπηγμα. Είναι πολύ προτιμότερο να έχεις μια «σβήστρα» μες στο τασάκι (ένα στενό δαχτυλίδι όπου χώνεις το τσιγάρο και σβήνει ήρεμα από έλειψη αέρα). Αλλιώς, μπορείς απλώς να το αφήσεις και θα σβήσει μόνο του.

Το σκούρο καφέ χαρτί είναι γλυκό, μάλλον με γλυκόρριζα σαν τα πορτοκαλιά Ρίζλα. Εφόσον είναι συνηθισμένος κανείς στα άφιλτρα και δεν τα σαλιώνει περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, αυτή η γλυκάδα (πιθανώς όχι ευχάριστη σε όλους) μπορεί να περάσει εντελώς απαρατήρητη. Υποψιάζομαι ότι την επέλεξαν όχι για να γλύφεσαι και να γλυκαίνεσαι, σαν να χρειαζόταν κι ένα ζαχαρωτό μαζί με το τσιγάρο, αλλά γιατί έχει κάποιου είδους συμβολή στη συνολική γεύση του καπνού που εισπνέεις.

Ο καπνός είναι πυκνός, τόσο που το τσιγάρο είναι σκληρό σχεδόν σαν ένα μολύβι. Η «smokability» (καπνισιμότητα) φτάνει σε επίπεδα που πραγματικά τα θεωρώ αδιανόητα.  Τραβάς πολύ, η κάφτρα δεν παραμεγαλώνει· τραβάς λίγο, δε σβήνει· δεν τραβάς καθόλου, παραμένει αναμμένο χωρίς να σώνεται και να το καπνίζει ο αέρας. Τίποτε δε διαταράσσει την ομαλή καύση. Μόνο μια φορά μέσα στο πακέτο έτυχα και σε μια μικροανωμαλία −έπεσα σε «πέτρα» και η κάφτρα άρχισε να πετάει κάτι εξαμβλώματα−, αλλά δεν το κάνω θέμα. Μισό λεπτό από τα 15-20 που κάπνισα ήταν προβληματικό. Στη γη είμαστε, όχι στον παράδεισο.

Αν κάποιος μετά από τόση ώρα καπνίσματος βαρεθεί και δε θέλει να το τελειώσει, ας το πετάξει. Κρίμα μεν, αλλά ένα τέτοιο κάπνισμα σημαίνει ότι θες να προσφέρεις στον εαυτό σου (ή να σου προσφέρει κάποιος) μερικές στιγμές τόσο αριστοκρατικής πολυτέλειας που και η σπατάλη είναι θεμιτή.

Δεν καπνίζεις εύκολα δεύτερο και σίγουρα όχι τρίτο μέσα στην ίδια βραδιά. Αυτό είναι λίγο πρόβλημα, γιατί αν τα τσιγάρα μείνουν πολλές μέρες στο ανοιχτό πακέτο φοβάμαι ότι θα χαλάσουν. Θα πρότεινα να περιμένει κανείς να ανοίξει το πακέτο τη μέρα που θα βρεθεί σ’ ένα τέτοιο δείπνο, να κεράσει όλη την παρέα από ένα ή δύο τσιγάρα, και όσα περισσέψουν να τα καπνίσει μέσα στις επόμενες μέρες, ανά ένα ή ανά δύο όποια στιγμή φαίνεται πιο κατάλληλη (απογευματινός καφές, βραδινό ποτό).

Πακέτο κασετίνα, μ’ ένα ντιζάιν που για να πω την αμαρτία μου δε βρίσκω να συμφωνεί και πολύ με την όλη πολυτέλεια του πράγματος. Μου θυμίζει −και ίσως είναι− λιθογραφία από την εποχή που η μονοχρωμία, η διχρωμία, η τριχρωμία και η τετραχρωμία είχαν σημαντική διαφορά στο κόστος. Τα τσιγάρα κάθονται πλαγιαστά, αντίθετα από την κλασική διάταξη της κασετίνας και όλων γενικά των πακέτων. Δεν υπάρχει νεκροτάμπελο, μόνο μια διακριτική προειδοποίηση υγείας, όμορφη και πολιτισμένη (αναπάντεχο από την κοιτίδα της ανελευθερίας, τις ΗΠΑ!). Επίσης δεν αναγράφονται περιεκτικότητες σε πίσσα κλπ., πράγμα που αντίθετα από το νεκροτάμπελο δε θα μ’ ενοχλούσε να υπάρχει. Το πακέτο έχει 20 τσιγάρα και η κούτα 5 πακέτα. Δε γνωρίζω την τιμή, αλλά όποια κι αν είναι συμφέρει.

Στη φωτογραφία βάζω κι ένα ελληνικό άφιλτρο πακέτο σαν μέτρο μεγέθους. Το μήκος του ελληνικού άφιλτρου είναι όσο το μήκος ενός στριφτού τσιγάρου.